Het einde van de stage is aangebroken... Afgelopen maandag en dinsdag namen we uitgebreid afscheid van de kinderen op school en van het lerarenteam. Op maandag vond een toonmoment plaats, waarbij iedere klas een lied zong voor de andere leerlingen en leerkrachten. We waren alle vier erg fier op alle kinderen. Ze hebben het fantastisch gedaan! Na ons afsluitend dankwoord werden we allen wat emotioneel... We beseften dat het één van de laatste keren was dat we op de school waren. We kregen alle vier een boeketje bloemen en vele knuffels van zowel de kinderen als de leerkrachten. Op dinsdag gaven we in elke klas een geschenkje voor iedere leerling (een potlood of een pen) en stelden we onze muzische koffers voor aan het lerarenteam. We trakteerden hen met een stukje cake en Manon kreeg nog een verrassing voor haar verjaardag. Enkele van de leerkrachten zien we nog terug op 10 april, wanneer we samen naar Cola-kreek gaan. Van de andere leerkrachten namen we afscheid met een dikke brasa (knuffel). Het voelt onwerkelijk dat onze stage er nu definitief op zit. Ik heb enorm veel bijgeleerd op de Pandit Ramadharschool, zowel van de leerkrachten als de leerlingen. Deze stage heeft mij zowel veranderd als toekomstig leerkracht, maar ook als persoon. De kinderen en de leerkrachten hebben een speciaal plekje in mijn hart! In de tijd die ons nog resteert, willen we nog genieten van het mooie Suriname. We gingen vorig weekend naar Galibi waar we de eierlegging van zeeschildpadden konden meemaken. We maakten een tussenstop op Frans-Guyana, een departement van Frankrijk. We bezochten daar een gevangenis en de plaatselijke markt. Daar moesten we terug betalen met euro's, wat een beetje onnatuurlijk aanvoelde aangezien we het nu al gewoon zijn om met Surinaamse Dollar te betalen. Met de boot gingen we richting Galibi. We gingen zwemmen, speelden volleybal of verkenden het eiland. Omstreeks 21 uur vertrokken we met de boot naar een ander strand, waar de zeeschildpadden hun eieren komen leggen. Deze zeeschildpadden komen vanuit Afrika en komen ieder jaar op dit strand hun eieren leggen. We konden live volgen hoe een schildpad haar tientallen eitjes legde en hoe ze terug in zee ging. Wat een fenomeen! Na een overnachting genoten we nog van het mooie Galibi en haar geschiedenis. Er staan nu twee weken vakantie voor de deur. Volgende week trekken we richting Tapawatra op vierdaagse. We zullen ook de wandelmars (of Avondvierdaagse) meelopen. Dit is zowel een culturele manifestatie als kleurrijke show van kleding. Wij lieten alvast een rokje maken in typische Surinaamse stof! Warme groeten!
1 Reactie
Afgelopen weken hadden wij het erg druk, zowel op school als in onze vrije tijd. Op school moesten we namelijk inspringen voor leerkrachten die afwezig waren. We merken dat onze lessen wel motiverend werken. We krijgen namelijk van vele kinderen de vraag wanneer we in de klas zullen komen en we krijgen iedere dag meer en meer knuffels. Niet alleen wij voelen het einde naderen, maar ook de kinderen lijken goed te beseffen dat we binnenkort vertrekken... We willen onze stage in schoonheid afsluiten en proberen de laatste dagen te werken aan een toonmoment. We ondersteunen de leerkrachten waar nodig en zullen onze muzische koffers op punt stellen. In onze vrije tijd gingen we Suriname verder verkennen. Zo gingen we vorig weekend naar Brownsberg en Ston Island. Brownsberg is een natuurpark met een steile bergweg en watervallen in het district Brokopondo. Om de watervallen te bereiken, daalden we de steile berg af. Na wat verfrissing in de Ireneval en de Leoval begon de klim naar boven, wat voor ons alleen een uitdaging was! We genoten achteraf op Ston Island van een verfrissende duik in het Brokopondostuwmeer, het lekkere eten, een gezellig kampvuur op het strand en het bootje naar een eiland in de buurt. Op zondag bezochten we een dorp in het binnenland dat gelegen is aan de Marshallkreek (Koffiekamp). Ze vierden er nieuwjaar en organiseerden een voetbalwedstrijd en in de avond een feest. Op weg naar huis stopten we in allerlei omliggende dorpjes en bezienswaardigheden, waaronder de Afobakadam. De bouw van deze dam zorgde voor het ontstaan van het Brokopondostuwmeer. Vele dorpen en natuurgebieden kwamen hierdoor onder water te staan. De dorpelingen gingen zich ergens anders vestigen, wat men nu transmigratiedorpen noemt. Ook de hoge boomtoppen van het toenmalige natuurgebied kan je nog zien uitsteken in het meer. Dit weekend gingen we naar Bigi Pan, een groot moerasachtig reservaat in Nickerie. We reden daarvoor doorheen verschillende districten en bezochten hun hoofdplaatsen. We stopten in Groningen (hoofdstad van Saramacca), Totness (hoofdstad van Coronie) en Nieuw-Nickerie (hoofdstad van Nickerie). In deze laatste bezochten we een heilige plek van de Hindoestanen, waarna we met een speedboot naar Papegaaien eiland voeren. We spotten witte en rode ibissen en genoten van Guyana dat we in de verte zagen liggen. Na een goede nachtrust gingen we naar de plaatselijke markt in Nieuw-Nickerie waar we onbekende fruitsoorten proefden. Nadien gingen we met een bootje varen naar Bigi Pan. We gingen witte en rode ibissen, flamingo's, slangen, apen en andere dieren spotten en overnachtten in een paalwoning op het meer. De prachtige natuur van Suriname, het lekkere eten, de droomlocatie en de fijne mensen zorgden voor een voltreffer! We proberen zoveel mogelijk te genieten van de kinderen op school en van de vele knuffels die we krijgen. We hebben nog 3 stagedagen te gaan en ik zie nu al op tegen het afscheid... Het is een vreemde gedachte dat ik de kinderen en de leerkrachten niet meer zal zien. Neem zeker eens een kijkje bij mijn foto's en mijn filmpjes! Mo syi! Tot ziens! Holikaverbranding en Holi Phagwa Deze week heb ik bezoek! Mijn zus Leonie komt 12 dagen logeren en genieten van het mooie Suriname. Op donderdag nam ik haar mee naar school, waar we samen met de kinderen en leerkrachten Holi Phagwa vierden. Het staat symbool voor de overwinning van het goede op het kwade en het is ook het teken dat de lente begint. Er waren geen lesactiviteiten voorzien en de kinderen en de leerkrachten mochten in hun vrijetijdskledij naar school komen. Er was een grote geluidsinstallatie gehuurd en er werd een touw van het ene naar het andere schoolgebouw gespannen. We waren natuurlijk erg benieuwd wat er allemaal zou gebeuren! Alle kinderen namen buiten plaats voor hun klas, zodat iedereen goed zicht had op de speelplaats. De kleuters kwamen een liedje zingen, de meisjes van het 6e deden een Hindoestaanse dans en twee meisjes dansten freestyle. Nadien waren de jongens aan de beurt. Aan het touw hing een ballon met kleurstof erin. Ze moesten een piramide bouwen om zo de ballon te doen knappen. Wat een spektakel! Na een hapje eten, begon de muziek te draaien. Alle kinderen gooiden gekleurd poeder op en naar elkaar. Ook wij bleven niet gespaard! Dat de kleuren op ons blanke vel meer in het oog sprongen, was de kinderen zeker niet ontgaan. We kregen dan ook de volle lading. We dansten samen met de kinderen en ook de leerkrachten gaven ons wat kleur. Wat leuk dat we dit mochten beleven op school! 's Avonds gingen we naar een Holikaverbranding, samen met onze directrice en haar gezin. De dag voor Suriname Holi Phagwa viert, wordt er op veel plaatsen een holika verbrand. Een brandstapel met oude takken en bladeren wordt na een ritueel in brand gestoken. Het verhaal hierachter gaat over tante Holika die gelooft dat haar neefje slechte krachten heeft. Ze besluit om hem mee te nemen op een brandstapel. Zelf heeft ze ook krachten, waardoor ze zogezegd niet kan verbranden. Als ze eenmaal op de brandstapel staan, verbrandt niet het neefje, maar Holika zelf. Het kwade wordt hiermee overwonnen. Tijdens de ceremonie die wij meemaakten, dansten enkele mannen met belletjes en trommels rond de brandstapel. De holika wordt daarna in brand gestoken en brandt volledig uit. We werden die avond ook nog getrakteerd op gratis roti en optredens. Op vrijdag werd er in het hele land Holi Phagwa gevierd. Langs de weg vind je dan pop-up winkeltjes waar je poeder, T-shirts... voor Phagwa kan kopen. Vanaf de middag kon je naar de Palmentuin gaan, waar veel Surinamers elkaar ontmoeten. Iedereen gooit poeder op elkaar en sommigen durven zelf gekleurde olie smeren. In een mum van tijd waren wij 'gekleurd'. Je voelt enorm het samenhorigheidsgevoel en de warmte tussen de feestgangers! Er was veel te beleven in het centrum: in de Palmentuin moesten jongeren een piramide bouwen om een potje kleurstof om te keren (gelijkaardig aan de piramides op school), er waren optredens met dansgelegenheid, op het Onafhankelijkheidsplein was een soort festival met grote installaties en DJ's... We kwamen soms ogen te kort! Quadtour Op zaterdag gingen we richting het binnenland om met de quad te rijden. Onze startplaats lag dichtbij de luchthaven Zanderij, waarvoor we ongeveer een uur moesten rijden. We kregen vooraf enkele instructies over hoe we de quads moesten besturen. We maakten natuurlijk enkele testritjes om het onder de knie te krijgen. Toen we vertrokken, reden we nog allemaal redelijk traag en onzeker. Ik merkte dat hoe verder we door de savanne en de jungle reden, hoe zekerder we werden over de besturing. Het was een hele uitdaging, want de gidsen stuurden ons door diepe plassen, over obstakels, door S-bochten... Toen we pauzeerden konden we ook zwemmen in een kreekje. Het was een zijstroom van de befaamde Cola-kreek. Zoals je kan afleiden uit de naam is het water zo bruin als cola. Toch is het water echt schoon! Je moest je toch flink blijven concentreren op de quad. Gelukkig zat ik met samen met Leonie op de quad, zodat we af en toe konden wisselen. Niet iedereen had evenveel geluk, want er reden er een paar in de bosjes (wat enkele splinters opleverde) en twee quads vielen in panne. Toch zijn we allen heelhuids aangekomen en we aten samen nog een lekker hapje in Lelydorp. Ik vond het een hele uitdaging en heb weer mijn grenzen verlegd! Suriname heeft ons nog heel wat te bieden! Zo gingen we deze week ook naar Cola-kreek. We konden daar rustig zwemmen in het bruine water en picknicken in de zon.
Op de planning staat voor komend weekend Brownsberg en Ston Island. Zondag gaan we mee met onze directrice en haar gezin naar het binnenland. Haar man werkt dicht bijeen dorp bij de Marchallkreek. Daar vieren ze het nieuwe jaar. Ik kijk er alvast naar uit! Vergeet niet om mijn foto's en filmpjes te bekijken! Tot de volgende! Afgelopen week stond ik met Manon in de bovenbouw (klas 4-5-6). We probeerden wat uit met het ICT-materiaal dat op school aanwezig is (een projectiescherm, een beamer en boxen). Het werkt zeker motiverend bij de kinderen, maar het kost ons veel moeite. Zo zijn er geen stopcontacten in de klassen, waardoor we de beamer met een verlengsnoer moeten verbinden met een stopcontact in een ander gebouw. Ook moeten we steeds alles opnieuw opzetten en afbreken, omdat dit materiaal niet in een klas mag blijven staan (vanwege diefstal en risico op beschadiging). Soms moeten we tot drie maal per dag alles opzetten en afbreken. Moeilijk gaat natuurlijk ook! We maakten tijdens handenarbeid dromenvangers en leerden de kinderen eenvoudig origami vouwen. We zijn beperkt tot het maken van eenvoudige dingen, aangezien er geen materiaal op school aanwezig is en de kinderen thuis ook bitter weinig hebben.
Deze week starten we met een nieuw thema: Reis rond de wereld. Al onze muzische lessen zullen aansluiten bij de wereld, landen, reizen... Samen met Rianne start ik in de onderbouw. Deze week hadden we een BBQ bij ons thuis. Er kwamen wat Surinaamse en Nederlandse/Vlaamse vrienden die we hier leerden kennen. De Surinamers bereidden het vlees en de groenten voor. Ze marineerden het vlees met een lekkere saus, maakten een salade met kool, maïs en wortel en stelden een fruitsla samen met mango, ananas, banaan en papaja. Ze weten echt wel wat lekker eten is! We troffen ook onze voorbereidingen voor het Hindoestaans trouwfeest. We lieten bij het nichtje van onze juf henna op onze handen zetten. Het duurde ongeveer een uur om één hand te doen. Nadien moesten we het minstens 4 uur laten drogen, om daarna de opgedroogde henna er af te wrijven. Naarmate de dagen vorderden, werd de kleur donkerder. De resultaten waren erg mooi! We kunnen er nog ongeveer twee weken van genieten. Vrijdag was het eindelijk zover: dag 1 van het Hindoestaans trouwfeest! Deze avond vieren de dulha (bruidegom) en de dulhin (bruid) apart met hun familie en vrienden. Wij gingen naar het feest van de dulha. Onze juf kwam ons rond 19 uur ophalen. Ze zag er prachtig uit! We reden naar een overdekte feesttent met in het midden een manro (huwelijkstent). Daarin zaten de zussen van de vader van de bruidegom. De genodigden mochten zitten waar ze wouden terwijl ze getrakteerd werden op hapjes en drankjes. Nadat de dichtste familie van de bruidegom samen had gegeten, mochten wij ook gaan eten. Men eet hier niet allemaal samen, maar in shiften. Je moet dan plaatsnemen aan lange tafeltjes in een u-vorm. Men komt dan rond met een plastic beker en bordje en daarna volgen alle onderdelen van het eten (roti, rijst, curry met aardappel en kouseband, pompoen...). Op een huwelijk zijn de Hindoestanen vegetarisch. Dit wil zeggen dat er geen vlees gegeten of alcohol genuttigd wordt. Ook eten ze met meestal met hun handen, wat erg moeilijk was voor ons! Wie wou, mocht nadien dansen op Hindoestaanse muziek. Om 2 uur was het feestje afgelopen. Op de tweede dag van het huwelijk komen de dulha en dulhin samen. We verplaatsten ons eerst naar de feestzaal van de bruidegom. Daar nam hij plaats in de huwelijkstent terwijl hij aangekleed werd door naaste familieleden. Ze gaven hem allemaal hun zegen. Terwijl hij aangekleed wordt, moet zijn moeder het hele ritueel een stuk van haar gewaad op zijn achterhoofd houden. Ook danste er ondertussen een travestiet voor de bruidegom. Als het ritueel voltrokken is, vertrekt de bruidegom in een versierde wagen naar de bruid. Wie wil mag volgen in de bruidegomsstoet, de barãt. De plaats waar de bruid en bruidegom elkaar zien, was in ons geval in het ouderlijk huis van de bruid. Daar vonden allerlei rituelen plaats die in totaal wel meer dan 3 uur duurden. Eerst zit de bruidegom samen met de vader van de bruid en een priester. Hij zingt allemaal gebeden en ondertussen worden allerlei rituelen gedaan (samen een papje in het vuur gooien, geld zegenen, samen bidden...). Nadien moet de bruidegom op een stoel gaan zitten en zegenen de naaste familieleden hem met een stip op zijn voorhoofd. Ze geven hem dan ook cadeaus. Terwijl de dulha op de stoel blijft zitten, komt de dulhin naar beneden. Ze zag er prach-tig uit! De bruid gaat dan in de huwelijkstent zitten, waarna weer rituelen volgen, waarna de bruidegom erbij komt zitten, waarna weer rituelen volgen. Zo worden bijvoorbeeld hun gewaden aan elkaar verbonden, zo krijgen ze beiden een bloemenkrans, zo moeten ze 3 maal rond de tafel lopen... Nadien nemen de bruid en bruidegom plaats op een zetel en mag iedereen hen feliciteren. Dan vindt de openingsdans plaats, waarna de dansvloer geopend is. We dansten enkele uurtjes en om 3 uur vertrokken de bruid en de bruidegom terug naar de feestzaal van de bruidegom. Vanaf dan gaat het meisje bij de jongen wonen en slaapt ze niet meer in haar ouderlijk huis. Je kan bedenken dat er veel tranen aan te pas kwamen... In de feestzaal van de bruidegom staat de moeder van de bruidegom het bruidspaar op te wachten. Zij mag niet meegaan naar het feest met het meisje en bleef dus de hele avond daar. Zij moet het bruidspaar dan haar zegen geven, waarna de bruid getest wordt. Ze krijgt een groot bord rijst voorgeschoteld en aan de hand van hoeveel ze eet, kan je zien hoe gierig ze is. Ook moet ze spelen met een kleine baby om te kijken hoe vruchtbaar ze is. Ondertussen was het al 4 uur en we wouden graag slapen. Ook het bruidspaar zag er moe uit! Het Hindoestaans huwelijk heeft zeker een indruk bij mij achtergelaten. Ik vond dit een onvergetelijke ervaring! Ook de familieleden zullen volgens mij niet snel vergeten dat we er waren. Er werden namelijk veel foto's van ons genomen en de mensen spraken ons regelmatig aan. Iedereen was erg hartelijk en open tegen ons! Ook de prachtige kledij en kleurrijke feestzaal hebben mij verwonderd. Dit staat voor altijd in mijn geheugen gegrift! Ik ben er zeker van dat ik nog niet alles van Suriname heb gezien. Jullie horen het nog! Suriname, hum toke chahila! (Sarnami Hindoestani voor 'Suriname, ik vind je leuk') Dikke knuffels! Afgelopen schoolweek was een schoolweek met succeservaringen en met uitdagingen. Het niveau van de leerlingen verschilt erg met dat van de Belgische kinderen, waardoor het niet evident is om het niveau van onze lessen in te schatten. Hun taalontwikkeling is ook erg zwak, waardoor ze ons soms moeilijk begrijpen. De kinderen worden wel telkens enthousiaster als ze zien dat we bij hen les komen geven. Ook bij de leerkrachten merken we dat ze een lesuurtje rust wel appreciëren. Velen werken dan ook hun administratie bij.
Afgelopen weekend deden we een paar dingen voor het eerst: - Ons eerste 'feestje' Café Loco bestaat twee jaar en dat vierden ze met een BBQ en een fuifje. We konden ook genieten van een Surinaams 'orkest'. Ze trommelden en dansten met enorm veel ritme! - Onze eerste Hindoestaanse jurk Samen met de juf die ons uitnodigde voor het trouwfeest gingen we naar een authentieke Hindoestaanse kledingwinkel. We kochten ieder een Hindoestaanse jurk. We zijn dus helemaal klaar voor het trouwfeest! - Ons eerse Javaanse gerecht We trakteerden onszelf afgelopen weekend op een etentje. We gingen eten in Sarinah, een Javaans restaurant. Je kon er wel 50 gerechten bestellen, met onder andere bami, nasi, kip... We kregen een grote schotel per persoon, voor een zeer schappelijk prijsje! - Onze eerste avontuurlijke uitstap Zondag werden we verwacht aan de steiger in Leonsberg. Daar gingen we aan boord van een korjaal, een typische boot in Suriname. We voeren op de Commewijnerivier, richting de monding naar de Atlantische Oceaan. Daar konden we profosu dolfijnen spotten. Wat een prachtige dieren! We voeren langs het district Commewijne, waar we heel wat mooie plekjes natuur zagen. Het mooie uitzicht is opgeslagen in ons geheugen. We meerden aan in Johan Margaretha, een vroegere plantage. De mensen die in dit dorpje wonen moeten steeds de boot nemen om het centrum van Paramaribo te bereiken. We aten daar voor het eerst roti: een soort pannenkoek, kip met kerrie, aardappelen met massala en pompoenpuree. Je scheurt dan stukjes van je pannenkoek en neemt daarmee dan een stukje kip of een stukje aardappel. Het was heel lekker, dus voor herhaling vatbaar! Het was ondertussen reeds donker geworden en we wachtten de moerasboten op. Dit zijn hele lange, fijne bootjes die varen op de kreek. We moesten goed in het midden van de boot zitten en onze handen binnenboord houden, zodat de boot niet zou omkantelen. Het was een spannende tocht, omdat wij helemaal niets zagen en omdat de boot erg snel ging. Gelukkig was de bootsman erg ervaren en kende hij de kreek als zijn broekzak. Hij nam allerlei bochten, ging onder bruggen, over platformen en ging door grassen. Als hij in de verte scheen met zijn zaklamp, lichtten er lichtjes op in de verte. Bleek dat dit geen lichtjes waren, maar de ogen van de kaaimannen in het lange gras. Op een bepaald moment moesten we muisstil zijn, om de kaaimannen niet weg te jagen. We voeren langs een kleine kaaiman die op een lelieblad zat. De bootsman sloeg meteen toe en kon hem vangen aan zijn staart. Onze gids Febo deed snel een rekker rond zijn bek en trok aan de kop en staart van het beest zodat zijn spieren zouden ontspannen. Daar stapten we uit en mochten we de kaaiman een voor een vasthouden. Wat een belevenis! Ze lieten de kleine kaaiman snel vrij, want het zou gaan regenen. Op de 'terugvaart' begon het inderdaad pijpenstelen te regenen. We waren in een mum van tijd kletsnat! We stapten over in de korjaal en met een gelukkig gevoel voeren we terug naar Leonsberg. Wat een onvergetelijke ervaring! Ondertussen werkten we ons project op school ook wat concreter uit. We zullen twee muzische koffers samenstellen en achterlaten - een koffer voor de bovenbouw en een koffer voor de onderbouw. Daarin zullen we materialen en tools aanreiken die de leerkrachten en de leerlingen gebruiken tijdens de muzische lessen. We zullen gedurende onze overige stageweken steeds per twee weken werken rond een thema. Deze week zijn we gestart met het thema 'In het dierenrijk'. Al onze muzische lessen zullen in het thema van dieren staan. We wisselden ook van partner en klassen. Zo sta ik deze en volgende week samen met Manon in de onderbouw. Volgende week zullen wij in de bovenbouw les geven. Neem zeker eens een kijkje naar mijn foto's en video's! Lieve groet! Onze eerste weken les geven zitten er bijna op! Jasmien en ik gaven samen les in de onderbouw (1e, 2e en 3e leerjaar). Rianne en Manon gaven les in de bovenbouw (4e, 5e, 6e leerjaar). We gaven reeds meerdere lessen in verschillende klassen (vooral muzische lessen, maar ook rekenen en taal). Ook bieden we ondersteuning aan de leerkrachten waar nodig. We helpen verbeteren, begeleiden de leerlingen die het moeilijk hebben of helpen met organisatorische taken. We hebben al snel een goede band opgebouwd met de leerkrachten. Ze zijn erg geïnteresseerd naar ons leven naast school en in België. Ze willen ons meenemen op uitstap, trakteren ons met eten en drinken tijdens de lesuren... Ook werden we door een leerkracht uitgenodigd om binnen twee weken mee te gaan naar een trouwfeest van een familielid. We zijn er zeker van dat dit een speciale Hindoestaanse gelegenheid zal worden. We zijn dan ook erg blij dat we dit zullen kunnen bijwonen!
Het omgaan met de kinderen is wel een grote uitdaging. Ze nemen ons soms niet serieus, dagen ons uit, praten (of schelden) vaak tegen ons in hun eigen taal (Sranan), doen niet wat we vragen... In die twee weken is onze onderwijsstijl zeker al veranderd. We passen ons meer en meer aan aan de omstandigheden. Zo treden we veel strenger op. We maken ook duidelijke afspraken en koppelen hier ook consequenties aan vast. Er zijn zodoende al meerdere leerlingen naar de directrice gestuurd. Langs de andere kant kijken we ook naar wat de leerlingen nodig hebben. Ze moeten een hele dag zitten en schrijven en krijgen amper lessen Bewegingsopvoeding. Wij proberen dan ook zoveel mogelijk tussendoortjes te geven en de kinderen te activeren. De lessen Bewegingsopvoeding daarentegen zijn niet altijd makkelijk uit te voeren omdat ze geen turnzaal hebben en we dus buiten in de snikhete zon moeten bewegen. We merken ook sterk dat het niveau niet zo hoog ligt. De kinderen krijgen erg weinig basis mee volgens ons. Hun schooldag bestaat dan ook grotendeels uit overschrijven aangezien er weinig middelen zijn voor werkboeken. Veel leerlingen doen dit niet, omdat ze thuis ook al moeten werken of moeten zorgen voor broers of zussen. Het niet overnemen van de leerstof zorgt dan weer voor een achterstand. Alles heeft natuurlijk een keerzijde. De kinderen beginnen ons al te kennen en zeggen steeds spontaner 'goeiemorgen juf' of 'tot morgen juf'. Ze vragen wanneer we in hun klas komen en zingen de liedjes die we hen aanleerden op de speelplaats. Af en toe komt er ook een knuffel aan te pas. De luidste roepers in de klas hebben de kleinste hartjes. Ons project rond motivatie zal nog wat moeten worden bijgestuurd. We zullen ons de komende weken meer focussen op muzische en de muzische domeinen (beeld, muzisch taalgebruik, drama, muziek en bewegingsexpressie). Dit zal een hele uitdaging worden, want veel materiaal is op school niet aanwezig. Ook kunnen de leerlingen niet alle materiaal meebrengen van thuis omdat ze uit een armere buurt komen. We zullen ons dan ook proberen beperken tot kosteloos materiaal. Naast de stage proberen we ook zoveel mogelijk mee te pikken van Suriname. Zo bezochten we in het weekend de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal, bezochten we samen met de school het museum Lalla Rookh (het eerste schip waarmee de Hindoestanen naar Suriname kwamen om te werken als contractarbeiders), genoten we van een frisse cocktail, namen we zondag een duikje in het zwembad van hotel Babylon... We gingen ook weer naar de lokale markt en kochten wel 9 verschillende soorten groenten en fruit voor maar 7 euro. We proberen ook groenten uit die we niet kennen (bijvoorbeeld: poe ~ courgette, appelbanaan...). Op school worden we vaak getrakteerd met typische Surinaamse gerechten. Zo maakte een leerkracht een pasta met kip, mais... klaar voor alle leerkrachten ter gelegenheid van haar verjaardag. Ook kregen we eens een bakje met kouseband, kool, boomvrucht, pindasaus en ei. We leren ook veel nieuwe mensen kennen. Zo hebben we twee nieuwe bovenburen: Joyce en Hans uit Nederland. Ze zijn erg aardig! Ook worden we veel aangesproken op straat en worden we uitgenodigd om samen uit te gaan. Voorlopig hebben we genoeg aan elkaars gezelschap, dus we bedanken steeds vriendelijk. Bij video's kan je ook enkele fragmenten bekijken van de activiteiten die we op school doen. Voor diegenen die zich inschreven om een mail te ontvangen bij een nieuw blogbericht: door een fout in het systeem werkt deze optie niet. Updates over mijn blog kunnen jullie vinden op Facebook! Mo syi! Tot ziens! Maandag startte onze stage in de Pandit Ramadharschool. Zondagavond nam Lando ons mee om de route naar de school te verkennen en om ergens enkele fietsen te regelen. We zouden namelijk met de fiets naar school gaan. Wat een korte rit leek te worden, werd een rit van wel drie uur! Hij nam ons mee naar de buurt waar hij opgroeide en wou ons voorstellen aan al zijn familieleden. Zijn neef zou ons maandagochtend om 7 uur brengen naar onze stage, aangezien we nog geen fietsen hadden. We stonden stipt om 7 uur aan onze poort te wachten, maar de taxi kwam maar niet! We wouden op onze eerste stagedag zeker niet te laat komen en gelukkig kon Lando ons nog snel brengen.
Tijdens onze eerste week op school kregen we vele indrukken te verwerken. De school is sinds kort opgesplitst in twee scholen: Pandit Ramadhar 1 en Pandit Ramadhar 2. Ze hebben elk een eigen directie, maar delen wel dezelfde faciliteiten. We werden op onze eerste stagedag hartelijk onthaald door mevrouw Parmessar en mevrouw Aartie (de directie). Ook de juffen en meester waren erg vriendelijk en heetten ons allen welkom. Tijdens de rondleiding keken we onze ogen uit. De klassen hebben geen ramen, maar tralies. Dit is enerzijds omdat het te warm is, maar anderzijds worden er ook veel diefstallen gepleegd in die buurt. Door de tralies zijn alle klassen erg open, waardoor je het geluid van de klassen rondom kan horen. Hierdoor moet je erg luid praten. De kinderen dragen ook allen hetzelfde uniform: een groen-wit geruit hemdje. De klassen zijn ook erg groot. Zo zitten er soms maar liefst 37 leerlingen in een klas! Ook bestaat hier geen 'buitengewoon onderwijs', waardoor leerlingen samen zitten op cognitief niveau en dus soms meermaals blijven zitten. Zo zitten er kinderen van 15 jaar in het 6e leerjaar. Gedurende de hele week observeerden we in de verschillende klassen (van elk leerjaar zijn er twee klassen). Het onderwijssysteem in Suriname verschilt enorm met dat van ons. Zo hebben de leerlingen weinig materiaal (sommigen hebben zelf geen potlood of balpen). Ze hebben ook geen werkboeken, waardoor ze alles moeten overschrijven in een schriftje. De leerkracht schrijft dan eerst alles aan bord en de leerlingen schrijven dit allemaal over (ook de jongere kinderen). De leerlingen zijn al niet meer gemotiveerd om te leren omdat ze moe zijn van het schrijven. Ook voor de leerkracht lijkt dit vele schrijven op bord vermoeiend. Er is ook weinig leerlingenactiviteit in de klas. Sommigen liggen te slapen of letten niet op. Op dinsdag vroeg het schoolhoofd aan Jasmien en Rianne om klas 1B over te nemen, aangezien de klassenleerkracht er niet was. Ondanks het feit dat ze met twee in de klas stonden en ze de les zo activerend en geleidelijk mogelijk probeerden te geven, waren de kinderen erg onrespectvol en ongehoorzaam. Ze deden gewoon maar hun zinnetje... Na de pauze namen Manon en ik de klas over. We waren van in het begin kordaat en streng en het lukte voor een poosje. Enkele kinderen besloten dan maar hun zinnetje te doen en stookten de andere kinderen op. We merkten veel dat ze elkaar uitscholden in hun eigen taaltje (Sranan Tongo) en dat ze elkaar sloegen. Ook daagden ze ons uit en waren ze erg onbeleefd. We waren alle vier zo ontmoedigd en geschrokken dat de kinderen hier zo brutaal zijn. Achteraf kregen we te horen dat het merendeel van deze kinderen afkomstig is uit het binnenland (zogenoemde Boscreolen). De kinderen krijgen weinig of geen opvoeding waardoor ze op school ook maar hun zin doen. De ouders tonen ook weinig interesse in de vorming van hun kind (bijvoorbeeld: komen niet naar oudercontacten, bekijken het rapport niet...). Aan de andere kant zijn er ook kinderen die thuis hard moeten werken en weinig eten krijgen. Ze komen dan naar school om te slapen of zetten de boel op stelten omdat ze extra prikkelbaar zijn. We beseffen erg goed dat we nog maar een week op school zijn, maar we merken een wereld van verschil met de kinderen in België. Ik heb het moeilijk met hoe de kinderen zich gedragen tegenover elkaar, de leerkrachten en ons, maar ik trek mij op aan de gedachte dat we hier veel zullen leren (zowel van de leerkrachten als van de kinderen). Gedurende onze stage op de Pandit Ramadharschool moeten wij ook een project uitwerken. Voor ons vertrek beslisten we om te werken rond ICT. We zouden de leerkrachten en de leerlingen tools aanreiken om meer gebruik te leren/laten maken van de mediatheek en het materiaal. Het is echter zo dat de mediatheek momenteel gebruikt wordt als extra klaslokaal. Door de scheiding van de school wordt het gebruikt door Pandit Ramadhar 1 (het andere gedeelte), waardoor het niet ter beschikking is voor ons. Het ICT-materiaal zit ook veilig opgeborgen (omwille van diefstal of schade door de kinderen). We besloten nadien om te werken rond muzische omdat de leerkrachten dit volgens de directie eerder links laten liggen. Na een paar dagen observeren kwamen we echter tot de conclusie dat dit project misschien niet is weggelegd voor ons, aangezien de kinderen weinig gemotiveerd zijn en eerder brutaal zijn. Na lang brainstormen, observeren en gesprekken met de leerkrachten besloten we te werken rond MOTIVATIE. We willen de kinderen motiveren om mee te werken in de klas, we willen dat ze graag/liever naar school komen... We zullen dit proberen door muzische lessen te geven (die ze waarschijnlijk weinig krijgen), we zullen muzische integreren in de lessen taal en rekenen, we zullen hen meer activeren en laten bewegen... Ook spreken vele kinderen ondermaats Nederlands, omdat ze vooral hun eigen taal spreken (Sranan Tongo). Ze hebben dan ook moeite met het schrijven van woorden, bouwen van zinnen, grammatica. Aan de hand van talige activiteiten willen we de leerlingen motiveren om meer (en beter) Nederlands te spreken. We zullen op een vaste dag in de week langsgaan in alle klassen en werken rond bovenstaande zaken. Ik ben alvast benieuwd naar hoe ons project verder zal verlopen! We vonden ondertussen ook een vaste chauffeur die ons brengt naar en haalt van de school. De buurt van de school is erg onveilig, het is een hele eind van ons huisje en 's middags zou het erg warm zijn om naar huis te fietsen. Bij onze vaste chauffeur Lloyd voelen we ons erg op ons gemak! Hij pikt ons 's morgens telkens om 7 uur op en brengt ons thuis om 13 uur. Ondertussen maakten we ook de eerste regenbuien mee. Dit zijn korte, maar krachtige regenbuien waar je onmiddellijk nat van wordt. De band tussen de meisjes wordt steeds sterker. De lange avonden, de vroege ochtenden, het lekkere eten en het prachtige Paramaribo maken de ervaringen alleen maar sterker. Dikke zoenen! We zijn ondertussen al vier dagen in Paramaribo! We raken beetje bij beetje gewoon aan de warmte, onze jetlag verdwijnt stilaan en we vinden meer en meer onze draai. De eerste avond hadden we het wel wat moeilijk, omdat we beseften dat we hier nu drie maanden zullen vertoeven. Ook het afscheid van mijn familie en mijn vriend Kasper viel me zwaar. Gelukkig kunnen we het allemaal goed met elkaar vinden en het werd snel duidelijk dat we elkaar aanvullen op meerdere vlakken!
We vulden onze eerste dagen vooral met boodschappen doen en de buurt verkennen. In de supermarkt vind je veel producten die je bij ons ook kan vinden, zoals melk van Everyday, saus van Albert Heyn, cornflakes... Ook op de lokale markt vind je groenten zoals tomaten en komkommer en fruit zoals bananen, mango's, citroenen... In de loop van de drie maanden zullen we zeker en vast eens koken met lokale producten (kouseband, boterblad...). We betaalden voor het eerst ook met Surinaamse dollar, wat niet evident was. Voor 1 euro krijg je ongeveer 9,10 SRD. We hebben nog weinig voeling met de waarde van het geld. Betalen we te veel of juist erg weinig? Ons huisje bevindt zich in een iets veiligere (en rijkere) buurt, rechtover de Hermitage Mall. We voelen ons hier zeker op ons gemak! Het huis is ook goed voorzien van alle benodigdheden. Onze huisbaas, meneer Lando, is enorm hartelijk en brengt ons overal naartoe met zijn auto. Dat alles hier op een laag pitje is, werd ons ook snel duidelijk. Zo schoven we minstens een uur aan om door de douane te gaan en doet onze huisbaas er vier uur over om zich te douchen. We gingen reeds twee maal met de bus naar het centrum van Paramaribo. Als je de bus wil nemen, moet je gewoon aan de kant van een hoofdweg gaan staan. De deur van het busje blijft open tijdens het rijden. De eerste keer vond ik dit nogal zorgwekkend, maar al snel bleek dit enkele voordelen te hebben. Zo waait er een lekker briesje door de bus en kunnen de mensen ook vlot op- en afstappen! Het zijn erg kleine busjes en je kan zelf naast de buschauffeur gaan zitten. Als alle stoeltjes bezet zijn, ga je zitten op de 'klapstoeltjes' in het gangpad. Bij het afstappen betaal je dan 1,85 SRD. Het viel ons op dat de mensen zelden alstublieft of dankjewel zeggen tegen de buschauffeur. Alles verloopt heel sec. In het centrum van Paramaribo waren we toch wat geschrokken. De stad ligt er niet zo netjes bij, er heerst weinig orde in de stad, verkeersregels zijn voor ons niet duidelijk... Ook werden we heel vaak nageroepen door lokale mannen. Ze maken een specifiek geluid dat klinkt als 'psst', ze vragen hoe het gaat, roepen een willekeurige naam ('dag Isabella, dag Simone')... We voelden ons hier erg ongemakkelijk bij. Toen we de tweede dag op de markt liepen, moesten we wel in interactie gaan. We reageerden vriendelijk op hun verzoeken en hierdoor werd duidelijk dat hun uitspraken helemaal niet slecht bedoeld zijn. Ze wensten ons een fijn verblijf toe en zijn erg warm! We bezochten reeds een deeltje van de Waterkant en de Palmentuin. Vanaf morgen start onze stage in de Pandit Ramadharschool. We zijn allemaal erg benieuwd naar hoe het zal zijn op de school! Warme groeten uit het mooie Suriname! Het is bijna zover! Over een week vertrekken we naar Suriname voor drie maand. Onze papieren zijn zo goed als in orde, onze koffers zijn bijna gepakt en we genieten nog wat van onze onze familie en vrienden.
Ik vind het enorm spannend en ben benieuwd naar hoe het onderwijs, de cultuur, de mensen, het eten... in Suriname zal zijn. Wel zal ik mijn familie en vrienden enorm missen. Hopelijk kunnen ze via deze blog meegenieten van mijn avonturen! Tot binnenkort! |
Archieven |